U decembru 1991. godine samoprozvana Skupština srpskog naroda u sarajevskom hotelu Holiday Inn na svojoj četvrtoj sjednici usvojila je izjavu u kojoj se naglašava da su dotadašnje odluke legitimno izabranog Predsjedništva SR Bosne i Hercegovine u suprotnosti s načelima tri ravnopravna naroda. Akcentirano je da su odluke Predsjedništva koje zagovaraju nezavisnost Bosne i Hercegovine donesene neustavno i protiv volje većinskog srpskog naroda. Prema tome, tadašnja samoproglašena Skupština donijela je odluku da će se najkasnije do srpske Nove godine 1992. godine formirati tzv. „Republika srpska Bosne i Hercegovine“.
Jedan od alibija za proglašenje tzv. republike srpskog naroda bilo je i podnošenje zahtjeva Badinterovoj komisiji za priznanje Bosne i Hercegovine kao nezavisne države od strane tadašnjeg legalno izabranog Predsjedništva, kao i Vlade SR Bosne i Hercegovine. Mnogima je bilo decidno jasno da će se na petoj redovnoj sjednici samoproglašene Skupštine srpskog naroda potvrditi proglašenje tzv. „Republike srpskog naroda u Bosni i Hercegovini“.
U Holiday Inn-u koji je do tada korišten kao središnji centar i mjesto okupljanja zvaničnika Srpske demokratske stranke tog 9. januara 1992. godine tzv. Skupština srpskog naroda je proglasila „Republiku Srpskog naroda Bosne i Hercegovine“, što je pisalo i u samoj Deklaraciji o proglašenju. Na petoj sjednici prisustvovalo je 63 od ukupno 79 poslanika. Tekst o Deklaraciji o proglašenju tzv. Republike srpskog naroda u Bosni i Hercegovini pročitao je Vojislav Maksimović. Na toj sjednici osim Maksimovića obratili su se i drugi zvaničnici poput Radovana Karadžića, Biljane Plavšić, Rabije Šubić, Nikole Koljevića i drugih.
Tadašnji predsjednik Srpske demokratske stranke, Radovan Karadžić je u svom izlaganju naveo da „jedinstvena Bosna nema šansi dok jedinstveni ministar vanjskih poslova krstari Istokom i Zapadom i traži za Bosnu i Hercegovinu nešto što mi nećemo, od prijema u Zajednicu islamskih zemalja do drugih zahtjeva od koji se kosa diže na glavi“. Na samom kraju svog izlaganja istakao je da Bosna i Hercegovina ni pod razno ne može opstati kao nezavisna i suverena država. Zastrašujuće govore za nesrpski narod u Bosni i Hercegovini tog 9. januara održali su i drugi poput Nikole Koljevića, ali i Biljane Plavšić…
Dan kasnije (10. 1. 1992.), tadašnje Predsjedništvo SR Bosne i Hercegovine zaključilo je većinom glasova da se radi o neustavnom aktu i koji kao takav ne može proizvesti pravne posljedice u državi. Krajem septembra iste godine Ustavni sud Republike BiH na čelu s tadašnjim predsjednikom Ismetom Dautbašićem donosi odluku da su deklaracija i Ustav Republike srpske neustavni.
Također, u početnim burnim mjesecima zvanična politika SDS-a na čelu s ratnim zločincem Karadžićem pokušala je spriječiti održavanje referenduma o nezavisnosti Bosne i Hercegovine (29. 2. i 1. 3. 1992.) a po koncu i započela najbrutalniju agresiju na prostoru evropskog kontinenta od okončanja Drugog svjetskog rata do današnjih dana.
Shodne tome, deveti januar bi trebao biti dan sramote za one osobe koji su bili kreatori svih strašnih zločina i genocida u Bosni i Hercegovini.
Napisao: Nesimović Aldin